seduco

Italian

Verb

seduco

  1. first-person singular present indicative of sedurre

Anagrams

Latin

Etymology

From sē- (apart, astray) +‎ dūcō (lead).

Pronunciation

Verb

sēdūcō (present infinitive sēdūcere, perfect active sēdūxī, supine sēductum); third conjugation, irregular short imperative

  1. to lead astray
    • 397 CE – 401 CE, Aurelius Augustinus Hipponensis, Confessions 4.1.1:
      per idem tempus annorum novem, ab undevicensimo anno aetatis meae usque ad duodetricensimum, seducebamur et seducebamus
      During this period of nine years, from my nineteenth year to my twenty-eighth, I was led astray and led others astray.
  2. to seduce
    Synonyms: indūcō, dēdūcō, sollicitō, persuādeō, alliciō, pelliciō, capiō
    Antonyms: dissuādeō, tardō, obiūrgō

Conjugation

Derived terms

Descendants

  • Catalan: seduir
  • English: seduce
  • French: séduire
  • Galician: seducir
  • Italian: sedurre
  • Norman: sédîre, séduithe (Jersey)
  • Portuguese: seduzir
  • Romanian: seduce
  • Sicilian: sidùciri
  • Spanish: seducir

References

  • seduco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • seduco”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • seduco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.