skælla

See also: skälla

Old Swedish

Etymology 1

From Old Norse skella, from Proto-Germanic *skellaną.

Verb

skælla

  1. to resound, to rattle, to chatter
Conjugation
Conjugation of skælla (strong)
present past
infinitive skælla
participle skællandi, skællande skullin
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk skæller skælli, skælle skal skulli, skulle
þū skæller skælli, skælle skæll skalt skulli, skulle
han skæller skælli, skælle skal skulli, skulle
vīr skællum, skællom skællum, skællom skællum, skællom skullum, skullom skullum, skullom
īr skællin skællin skællin skullin skullin
þēr skælla skællin skullu, skullo skullin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk
þū
han
vīr
īr
þēr
Descendants
  • Swedish: skälla

Etymology 2

From Old Norse skella, from Proto-Germanic *skallijaną.

Verb

skælla

  1. to bark
  2. to scold
Conjugation
Conjugation of skælla (weak)
present past
infinitive skælla
participle skællandi, skællande skælter
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk skællir skælli, skælle   skælti, skælte skælti, skælte
þū skællir skælli, skælle skæll skælti, skælte skælti, skælte
han skællir skælli, skælle   skælti, skælte skælti, skælte
vīr skællum, skællom skællum, skællom skællum, skællom skæltum, skæltom skæltum, skæltom
īr skællin skællin skællin skæltin skæltin
þēr skælla skællin   skæltu, skælto skæltin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk skællis skællis, skælles   skæltis, skæltes skæltis, skæltes
þū skællis skællis, skælles   skæltis, skæltes skæltis, skæltes
han skællis skællis, skælles   skæltis, skæltes skæltis, skæltes
vīr skællums, skælloms skællums, skælloms   skæltums, skæltoms skæltums, skæltoms
īr skællins skællins   skæltins skæltins
þēr skællas skællins   skæltus, skæltos skæltins
Descendants