beklemmen

See also: Beklemmen

Dutch

Etymology

From be- +‎ klemmen.

Pronunciation

  • IPA(key): /bəˈklɛmə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: be‧klem‧men
  • Rhymes: -ɛmən

Verb

beklemmen

  1. (transitive) to squeeze
  2. (transitive, figuratively) to distress, strain
  3. (transitive, figuratively) to oppress, stifle

Conjugation

Conjugation of beklemmen (weak, prefixed)
infinitive beklemmen
past singular beklemde
past participle beklemd
infinitive beklemmen
gerund beklemmen n
present tense past tense
1st person singular beklem beklemde
2nd person sing. (jij) beklemt, beklem2 beklemde
2nd person sing. (u) beklemt beklemde
2nd person sing. (gij) beklemt beklemde
3rd person singular beklemt beklemde
plural beklemmen beklemden
subjunctive sing.1 beklemme beklemde
subjunctive plur.1 beklemmen beklemden
imperative sing. beklem
imperative plur.1 beklemt
participles beklemmend beklemd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

Derived terms

German

Etymology

From Middle High German beklemmen, from Old High German biklemmen, from Proto-West Germanic *biklammjan, equivalent to be- +‎ klemmen. Cognate with German Low German beklemmen, Dutch beklemmen, West Frisian beklamme, beklamje, English beclam.

Pronunciation

  • IPA(key): [bəˈklɛmən]
  • Hyphenation: be‧klem‧men
  • Audio:(file)

Verb

beklemmen (weak, third-person singular present beklemmt, past tense beklemmte, past participle beklemmt, auxiliary haben)

  1. (transitive) to oppress (physically or psychologically)

Usage notes

Chiefly used adjectival in the present participle beklemmend.

Conjugation

Derived terms

Further reading

  • beklemmen” in Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache
  • beklemmen” in Uni Leipzig: Wortschatz-Lexikon
  • beklemmen” in Duden online
  • beklemmen” in OpenThesaurus.de