omownik

See also: omównik

Polish

Alternative forms

Etymology

    Etymology tree
    Proto-Slavic *o(b)-
    Old Polish o-
    Proto-Indo-European *mlewH-der.
    Proto-Slavic *mъ̀lva
    Proto-Indo-European *-yeti
    Proto-Indo-European *-éyeti
    Proto-Slavic *-iti
    Proto-Slavic *mъlviti
    Old Polish mówić
    Old Polish omówić
    Polish omówić
    Proto-Slavic *-nъ
    Proto-Slavic *-ikъ
    Proto-Slavic *-nikъ
    Old Polish -nik
    Polish -nik
    Polish omownik

    From omówić +‎ -nik. First attested in 1586.[1]

    Pronunciation

    • IPA(key): /ɔˈmɔv.ɲik/
    • Rhymes: -ɔvɲik
    • Syllabification: o‧mow‧nik

    Noun

    omownik m inan

    1. (obsolete, grammar) term stating the extent of another term or sentence

    Declension

    Declension of omownik
    singular plural
    nominative omownik omowniki
    genitive omownika omowników
    dative omownikowi omownikom
    accusative omownik omowniki
    instrumental omownikiem omownikami
    locative omowniku omownikach
    vocative omowniku omowniki

    Noun

    omownik m pers

    1. (obsolete) slanderer
      Synonym: oszczerca

    Declension

    Declension of omownik
    singular plural
    nominative omownik omownicy/omowniki (deprecative)
    genitive omownika omowników
    dative omownikowi omownikom
    accusative omownika omowników
    instrumental omownikiem omownikami
    locative omowniku omownikach
    vocative omowniku omownicy
    adjective
    adverb
    nouns
    verbs

    References

    1. ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “omownik”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]

    Further reading

    This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.