wegrennen

See also: Wegrennen

Dutch

Etymology

From weg +‎ rennen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʋɛxˌrɛ.nə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: weg‧ren‧nen

Verb

wegrennen

  1. (ergative) to run away

Conjugation

Conjugation of wegrennen (weak, separable)
infinitive wegrennen
past singular rende weg
past participle weggerend
infinitive wegrennen
gerund wegrennen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ren weg rende weg wegren wegrende
2nd person sing. (jij) rent weg, ren weg2 rende weg wegrent wegrende
2nd person sing. (u) rent weg rende weg wegrent wegrende
2nd person sing. (gij) rent weg rende weg wegrent wegrende
3rd person singular rent weg rende weg wegrent wegrende
plural rennen weg renden weg wegrennen wegrenden
subjunctive sing.1 renne weg rende weg wegrenne wegrende
subjunctive plur.1 rennen weg renden weg wegrennen wegrenden
imperative sing. ren weg
imperative plur.1 rent weg
participles wegrennend weggerend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

German

Etymology

From weg- +‎ rennen.

Pronunciation

Verb

wegrennen (irregular weak, third-person singular present rennt weg, past tense rannte weg, past participle weggerannt, past subjunctive rennte weg, auxiliary sein)

  1. to bolt, to run, to run away
    Synonyms: abhauen, davonrennen, weglaufen
    Antonyms: ausharren, dableiben, stehen bleiben

Conjugation

Derived terms

Further reading

  • wegrennen” in Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache
  • wegrennen” in Uni Leipzig: Wortschatz-Lexikon
  • wegrennen” in Duden online