wymawianie

Old Polish

Alternative forms

Etymology

    From wymawiać +‎ -anie. First attested in the fifteenth century.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /vimaːvʲaɲɛː/
    • IPA(key): (15th CE) /vimɒvʲaɲe/

    Noun

    wymawianie n

    1. (attested in Silesia) excuse
      • 1956 [Fifteenth century], Jerzy Woronczak, editor, Teksty polskie w rękopisie nr 43 Biblioteki Kapitulnej we Wrocławiu z połowy XV wieku[1], Silesia, page 57r:
        Doctorum flos, eximius Ieronimus, humanas excusaciones, wymalwane, confundans ait
        [Doctorum flos, eximius Ieronimus, humanas excusaciones, wymałwianie, confundans ait]
      • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności[2], [3], [4], volume XXV, page 175:
        Sexto dyabolus facit homines muttos ficcione, vymawyanym, multi enim sunt, qui in confessione excusant sua peccata et paliant ea tayą
        [Sexto dyabolus facit homines muttos ficcione, wymawianim, multi enim sunt, qui in confessione excusant sua peccata et paliant ea tają]
    verbs

    Descendants

    • Polish: wymawianie

    References

    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “wymawianie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Etymology

      Inherited from Old Polish wymawianie. By surface analysis, wymawiać +‎ -anie.

      Pronunciation

       
      • IPA(key): /vɘ.maˈvja.ɲɛ/
      • Audio:(file)
      • Rhymes: -aɲɛ
      • Syllabification: wy‧ma‧wia‧nie

      Noun

      wymawianie n

      1. verbal noun of wymawiać

      Declension

      Derived terms

      adjective

      Further reading