wymówca

See also: wymówcą

Old Polish

Etymology

    From wymówić +‎ -ca. First attested in the fifteenth century.

    Pronunciation

    • IPA(key): (10th–15th CE) /vimɔːft͡sʲa/
    • IPA(key): (15th CE) /vimoft͡sʲa/

    Noun

    wymówca m animacy unattested

    1. elocutionist
      • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności[1], [2], [3], volume XXV, page 176:
        Erat Allexander acerrimus perorator czysthy vymowcza
        [Erat Allexander acerrimus perorator czysty wymowca]
    2. announcer
      • 1977 [c. 1500], Julian Wojtkowski, editor, Glosy i drobne teksty polskie do 1500 roku, page 134:
        Ridiculosa... res est... preco mutus vymowcza, povądącz
        [Ridiculosa... res est... preco mutus wymowca, powiadać]
    verbs

    Descendants

    • Polish: wymówca

    References

    • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “wymówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

    Polish

    Alternative forms

    • wymowca (obsolete)

    Etymology

      Inherited from Old Polish wymówca. By surface analysis, wymówić +‎ -ca.

      Pronunciation

      • IPA(key): /vɘˈmuf.t͡sa/
      • Rhymes: -uft͡sa
      • Syllabification: wy‧mów‧ca

      Noun

      wymówca m pers

      1. (obsolete) elocutionist
      2. (obsolete) accuser

      Declension

      adverb
      verbs

      Further reading