svara

See also: svåra, svära, svarā, and svára

English

Etymology

From Sanskrit स्वर (svara).

Noun

svara (plural svaras)

  1. (music) A concept in Indian music, comparable to a note or tone.

Alternative forms

Faroese

Verb

svara (third person singular past indicative svaraði, third person plural past indicative svarað, supine svarað)

  1. to answer

Conjugation

Conjugation of (group v-30)
infinitive
supine svarað
present past
first singular svari svaraði
second singular svarar svaraði
third singular svarar svaraði
plural svara svaraðu
participle (a6)1 svarandi svaraður
imperative
singular svara!
plural svarið!

1Only the past participle being declined.

See also

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /svaːra/
    Rhymes: -aːra

Etymology 1

From Old Norse svara (to answer), from Proto-Germanic *swarōną.

Verb

svara (weak verb, third-person singular past indicative svaraði, supine svarað)

  1. to answer, to respond, to reply [with dative ‘to someone’, along with accusative ‘something’ or dative ‘with something’]
    Synonym: ansa
    • Isaiah 40 (Icelandic, English)
      Heyr, einhver segir: "Kalla þú!" Og ég svara: "Hvað skal ég kalla?" "Allt hold er gras og allur yndisleikur þess sem blóm vallarins. Grasið visnar, blómin fölna, þegar Drottinn andar á þau. Sannlega, mennirnir eru gras. Grasið visnar, blómin fölna, en orð Guðs vors stendur stöðugt eilíflega."
      A voice says, "Cry out." And I answer, "What shall I cry?" "All men are like grass, and all their glory is like the flowers of the field. The grass withers and the flowers fall, because the breath of the LORD blows on them. Surely the people are grass. The grass withers and the flowers fall, but the word of our God stands forever."
Conjugation
svara – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur svara
supine sagnbót svarað
present participle
svarandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég svara svaraði svari svaraði
þú svarar svaraðir svarir svaraðir
hann, hún, það svarar svaraði svari svaraði
plural við svörum svöruðum svörum svöruðum
þið svarið svöruðuð svarið svöruðuð
þeir, þær, þau svara svöruðu svari svöruðu
imperative boðháttur
singular þú svara (þú), svaraðu
plural þið svarið (þið), svariði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
svarast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að svarast
supine sagnbót svarast
present participle
svarandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég svarast svaraðist svarist svaraðist
þú svarast svaraðist svarist svaraðist
hann, hún, það svarast svaraðist svarist svaraðist
plural við svörumst svöruðumst svörumst svöruðumst
þið svarist svöruðust svarist svöruðust
þeir, þær, þau svarast svöruðust svarist svöruðust
imperative boðháttur
singular þú svarast (þú), svarastu
plural þið svarist (þið), svaristi1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
svaraður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
svaraður svöruð svarað svaraðir svaraðar svöruð
accusative
(þolfall)
svaraðan svaraða svarað svaraða svaraðar svöruð
dative
(þágufall)
svöruðum svaraðri svöruðu svöruðum svöruðum svöruðum
genitive
(eignarfall)
svaraðs svaraðrar svaraðs svaraðra svaraðra svaraðra
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
svaraði svaraða svaraða svöruðu svöruðu svöruðu
accusative
(þolfall)
svaraða svöruðu svaraða svöruðu svöruðu svöruðu
dative
(þágufall)
svaraða svöruðu svaraða svöruðu svöruðu svöruðu
genitive
(eignarfall)
svaraða svöruðu svaraða svöruðu svöruðu svöruðu
Derived terms
  • svara fyrir eitthvað (to be responsible for something)
  • svara fyrir sig (defend oneself)
  • svara í sömu mynt
  • svara til einhvers (to correspond to something)
  • svara um hæl

Etymology 2

Noun

svara

  1. indefinite genitive plural of svar

Latvian

Noun

svara m

  1. genitive singular of svars

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

svara n

  1. definite plural of svar

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈsvɑːrɑ/

Noun

svara n

  1. definite plural of svar

Etymology 2

From Old Norse svara.

Alternative forms

Pronunciation

  • IPA(key): /²svɑːrɑ/

Verb

svara (present tense svarar or svarer, past tense svara or svarte, past participle svara or svart, present participle svarande, imperative svar)

  1. to answer

References

Swedish

Etymology

From Old Norse svara (to answer), from Proto-Germanic *swarōną, cognate to English answer. Compare svar (a response).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈsvɑːˌra/
  • Audio:(file)

Verb

svara (present svarar, preterite svarade, supine svarat, imperative svara)

  1. to answer, to reply, to respond

Usage notes

  • The past participle form is very rare.
  • The difference to the word besvara lies in that svara concerns answers or responses to people, while besvara (or in some cases svara + certain particles) concerns answers or responses to questions, telephone calls and so on:
    Att besvara en fråga. (= Att svara på en fråga.)
    To answer a question.
    Svara inte i telefonen när det åskar!
    Don't answer the phone during a thunderstorm!
    Svara honom inte!
    Don't answer him!

Conjugation

Conjugation of svara (weak)
active passive
infinitive svara svaras
supine svarat svarats
imperative svara
imper. plural1 svaren
present past present past
indicative svarar svarade svaras svarades
ind. plural1 svara svarade svaras svarades
subjunctive2 svare svarade svares svarades
present participle svarande
past participle svarad

1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Further reading

Anagrams