vinna

See also: vinná

Czech

Pronunciation

  • IPA(key): [ˈvɪna]
  • Rhymes: -ɪna
  • Hyphenation: vin‧na
  • Homophone: vina

Adjective

vinna

  1. inflection of vinen:
    1. feminine singular
    2. neuter plural

Antonyms

Faroese

Etymology 1

From Old Norse vinna.

Noun

vinna f (genitive singular vinnu, plural vinnur)

  1. business, acquisition, work, profession
  2. (archaic, agriculture) ploughing
Declension
f1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative vinna vinnan vinnur vinnurnar
accusative vinnu vinnuna vinnur vinnurnar
dative vinnu vinnuni vinnum vinnunum
genitive vinnu vinnunnar vinna vinnanna
Derived terms

Etymology 2

From Old Norse vinna, from Proto-Germanic *winnaną, from Proto-Indo-European *wenh₁- (to strive, wish, desire, love). Related to Swedish vinna, Icelandic vinna, Norwegian Bokmål vinne, English win, Dutch winnen, and German gewinnen.

Verb

vinna (third person singular past indicative vann, third person plural past indicative vunnu, supine vunnið)

  1. to win
  2. to earn
  3. to get
  4. to work
Conjugation
Conjugation of (group v-44)
infinitive
supine vunnið
present past
first singular vinni vann
second singular vinnur vanst
third singular vinnur vann
plural vinna vunnu
participle (a34)1 vinnandi vunnin
imperative
singular vinn!
plural vinnið!

1Only the past participle being declined.

See also

Icelandic

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈvɪnːa/
  • Rhymes: -ɪnːa

Etymology 1

From Old Norse vinna.

Noun

vinna f (genitive singular vinnu, no plural)

  1. a job, an occupation, an employment
    Synonym: atvinna
    Að hafa vinnu.
    To be employed.
  2. work, labour
    Synonym: verk
Declension
Declension of vinna (sg-only feminine)
singular
indefinite definite
nominative vinna vinnan
accusative vinnu vinnuna
dative vinnu vinnunni
genitive vinnu vinnunnar
Derived terms

Etymology 2

From Old Norse vinna, from Proto-Germanic *winnaną, from Proto-Indo-European *wenh₁- (to strive, wish, desire, love). Related to Faroese vinna, Swedish vinna, Norwegian Bokmål vinne, English win, Dutch winnen, and German gewinnen.

Verb

vinna (strong verb, third-person singular past indicative vann, third-person plural past indicative unnu, supine unnið)

  1. (intransitive) to work, to labour
    Synonym: starfa
    Ég nenni ekki að vinna.
    I don't want to work.
    Ég vinn allan daginn.
    I work all day.
  2. to do, to perform (e.g. a task) [with accusative]
    Synonym: framkvæma
  3. (intransitive) to win, to achieve victory
    Synonym: sigra
    Ég vann!
    I won!
  4. to win, to triumph in (e.g. a game) [with accusative]
    Við unnum keppnina.
    We won the tournament.
  5. to conquer, to beat, to defeat [with accusative]
    Synonym: sigra
    Fjölnismenn unnu Val 2–1 í gær.
    Fjölnir beat Valur 2–1 yesterday.
  6. to win, to obtain, to get [with accusative]
    Synonym:
    Herinn vann borgina frá uppreisnarmönnunum.
    The army took the city from the rebels.
Conjugation
vinna – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur vinna
supine sagnbót unnið
present participle
vinnandi
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég vinn vann vinni ynni
þú vinnur vannst vinnir ynnir
hann, hún, það vinnur vann vinni ynni
plural við vinnum unnum vinnum ynnum
þið vinnið unnuð vinnið ynnuð
þeir, þær, þau vinna unnu vinni ynnu
imperative boðháttur
singular þú vinn (þú), vinndu
plural þið vinnið (þið), vinniði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
vinnast – mediopassive voice (miðmynd)
infinitive nafnháttur að vinnast
supine sagnbót unnist
present participle
vinnandist (rare; see appendix)
indicative
subjunctive
present
past
present
past
singular ég vinnst vannst vinnist ynnist
þú vinnst vannst vinnist ynnist
hann, hún, það vinnst vannst vinnist ynnist
plural við vinnumst unnumst vinnumst ynnumst
þið vinnist unnust vinnist ynnust
þeir, þær, þau vinnast unnust vinnist ynnust
imperative boðháttur
singular þú vinnst (þú), vinnstu
plural þið vinnist (þið), vinnisti1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
unninn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
unninn unnin unnið unnir unnar unnin
accusative
(þolfall)
unninn unna unnið unna unnar unnin
dative
(þágufall)
unnum unninni unnu unnum unnum unnum
genitive
(eignarfall)
unnins unninnar unnins unninna unninna unninna
weak declension
(veik beyging)
singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
masculine
(karlkyn)
feminine
(kvenkyn)
neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)
unni unna unna unnu unnu unnu
accusative
(þolfall)
unna unnu unna unnu unnu unnu
dative
(þágufall)
unna unnu unna unnu unnu unnu
genitive
(eignarfall)
unna unnu unna unnu unnu unnu

Norwegian Nynorsk

Alternative forms

  • vinne (e and split infinitives)

Etymology

From Old Norse vinna, from Proto-Germanic *winnaną. Akin to English win.

Pronunciation

  • IPA(key): /²ʋɪnːɑ/

Verb

vinna (present tense vinn, past tense vann, supine vunne, past participle vunnen, present participle vinnande, imperative vinn)

  1. (ambitransitive) to win

Synonyms

  • (in intransitive meaning): sigra

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *winnaną, from Proto-Indo-European *wenh₁- (to strive, wish, desire, love). Compare Old English winnan, Old Saxon winnan, Old High German winnan, Gothic 𐍅𐌹𐌽𐌽𐌰𐌽 (winnan).

Verb

vinna (singular past indicative vann, plural past indicative unnu, past participle unninn)

  1. to perform, accomplish
    Synonyms: fremja, inna
    Nefni ek í þat vætti at ek vinn eið at baugi, lǫgeið
    I name witnesses for the fact that I swear an oath by the torc, a lawful oath.
  2. to conquer
  3. (with dative) to withstand
    skǫpum viðr manngi
    Nobody withstands the fates.
    ek vætr hǫ́num vinna kunnak; ek vætr hǫ́num vinna máttak
    In no way knew I struggle against him; in no way could I struggle against him.

Conjugation

Conjugation of vinna — active (strong class 3)
infinitive vinna
present participle vinnandi
past participle unninn
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular vinn vann vinna ynna
2nd person singular vinnr, viðr vannt vinnir ynnir
3rd person singular vinnr, viðr vann vinni ynni
1st person plural vinnum unnum vinnim ynnim
2nd person plural vinnið unnuð vinnið ynnið
3rd person plural vinna unnu vinni ynni
imperative present
2nd person singular vinn
1st person plural vinnum
2nd person plural vinnið
Conjugation of vinna — mediopassive (strong class 3)
infinitive vinnask
present participle vinnandisk
past participle unnizk
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular vinnumk unnumk vinnumk ynnumk
2nd person singular vinnsk vannzk vinnisk ynnisk
3rd person singular vinnsk vannsk vinnisk ynnisk
1st person plural vinnumsk unnumsk vinnimsk ynnimsk
2nd person plural vinnizk unnuzk vinnizk ynnizk
3rd person plural vinnask unnusk vinnisk ynnisk
imperative present
2nd person singular vinnsk
1st person plural vinnumsk
2nd person plural vinnizk

Descendants

  • Icelandic: vinna
  • Faroese: vinna
  • Norwegian: vinne
  • Old Swedish: vinna
  • Old Danish: winnæ

Old Swedish

Etymology

From Old Norse vinna, from Proto-Germanic *winnaną.

Verb

vinna

  1. to perform, to accomplish
  2. to undergo, to suffer
  3. to struggle, to toil
  4. to win, to gain

Conjugation

Conjugation of vinna (strong)
present past
infinitive vinna
participle vinnandi, vinnande unnin
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk vinder vinni, vinne van unni, unne
þū vinder vinni, vinne vin vant unni, unne
han vinder vinni, vinne van unni, unne
vīr vinnum, vinnom vinnum, vinnom vinnum, vinnom unnum, unnom unnum, unnom
īr vinnin vinnin vinnin unnin unnin
þēr vinna vinnin unnu, unno unnin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk vints vinnis, vinnes vans unnis, unnes
þū vints vinnis, vinnes vants unnis, unnes
han vints vinnis, vinnes vans unnis, unnes
vīr vinnums, -oms vinnums, vinnoms unnums, unnoms unnums, unnoms
īr vinnins vinnins unnins unnins
þēr vinnas vinnins unnus, unnos unnins

Descendants

Swedish

Etymology

From Old Swedish vinna, from Old Norse vinna, from Proto-Germanic *winnaną, from Proto-Indo-European *wenh₁- (to strive, wish, desire, love). Related to Icelandic vinna, Norwegian vinne, English win, Dutch winnen, and German gewinnen.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

vinna (present vinner, preterite vann, supine vunnit, imperative vinn)

  1. to win, to defeat, to beat
  2. to gain, to make a net profit, to receive as a benefit
    Vad vinner jag på det?
    What's in it for me?
    (literally, “What do I gain for it?”)

Conjugation

Conjugation of vinna (class 3 strong)
active passive
infinitive vinna vinnas
supine vunnit vunnits
imperative vinn
imper. plural1 vinnen
present past present past
indicative vinner vann vinns, vinnes vanns
ind. plural1 vinna vunno vinnas vunnos
subjunctive2 vinne vunne vinnes vunnes
present participle vinnande
past participle vunnen

1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Derived terms