rozkładacz

Polish

Etymology

From rozkładać +‎ -acz. First attested in 1744.[1]

Pronunciation

 
  • IPA(key): /rɔsˈkwa.dat͡ʂ/
  • Rhymes: -adat͡ʂ
  • Syllabification: roz‧kła‧dacz

Noun

rozkładacz m pers

  1. (obsolete) arranger (one who lays something out, distributor)

Declension

Declension of rozkładacz
singular plural
nominative rozkładacz rozkładacze
genitive rozkładacza rozkładaczy
dative rozkładaczowi rozkładaczom
accusative rozkładacza rozkładaczy
instrumental rozkładaczem rozkładaczami
locative rozkładaczu rozkładaczach
vocative rozkładaczu rozkładacze
adjectives
adverbs
nouns
verbs

References

  1. ^ Michal Abraham Troc (1744) Nouveau dictionnaire francois, allemand et polonois (etc.)‎[1] (in Polish), Johann Friedrich Gleditsch, page 1891

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.