rozkładnik

Polish

Etymology

From rozkładać +‎ -nik. First attested in 1843.[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /rɔsˈkwad.ɲik/
  • Rhymes: -adɲik
  • Syllabification: roz‧kład‧nik

Noun

rozkładnik m inan

  1. (obsolete, grammar) constituent (part of a sentence)
    Synonyms: rozkładnica, składnik

Declension

Declension of rozkładnik
singular plural
nominative rozkładnik rozkładniki
genitive rozkładnika rozkładników
dative rozkładnikowi rozkładnikom
accusative rozkładnik rozkładniki
instrumental rozkładnikiem rozkładnikami
locative rozkładniku rozkładnikach
vocative rozkładniku rozkładniki

Derived terms

adjective
adjectives
adverbs
nouns
verbs

References

  1. ^ Bronisław Trentowski (1843) Stosunek filozofii do cybernetyki czyli Sztuki rządzenia narodem : rzecz treści politycznéj‎[1] (in Polish), page 115

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.