rozmówca
See also: rozmówcą
Polish
Etymology
From rozmowa + -ca. Calque of French interlocuteur.[1] First attested in 1545.[2]
Pronunciation
Audio: (file) - Rhymes: -uft͡sa
- Syllabification: roz‧mów‧ca
Noun
rozmówca m pers (female equivalent rozmówczyni)
- conversationalist, conversation partner, interlocutor; talker
- Synonym: interlokutor
Declension
Declension of rozmówca
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | rozmówca | rozmówcy/rozmówce (deprecative) |
| genitive | rozmówcy | rozmówców |
| dative | rozmówcy | rozmówcom |
| accusative | rozmówcę | rozmówców |
| instrumental | rozmówcą | rozmówcami |
| locative | rozmówcy | rozmówcach |
| vocative | rozmówco | rozmówcy |
Related terms
adverb
verbs
- mówić impf
- rozmówić pf, porozmawiać pf, rozmawiać impf
References
- ^ Bańkowski, Andrzej (2000) “rozmówca”, in Etymologiczny słownik języka polskiego [Etymological Dictionary of the Polish Language] (in Polish)
- ^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “rozmowca”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
Further reading
- rozmówca in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- rozmówca in Polish dictionaries at PWN
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “rozmówca”, in Słownik języka polskiego
- Aleksander Zdanowicz (1861) “rozmówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1912), “rozmówca”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 5, Warsaw, page 654
- rozmówca in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego