trucido
See also: trucidò
Italian
Verb
trucido
- first-person singular present indicative of trucidare
Latin
Etymology
For *trucicīdō, from trux (“savage; harsh”) + caedō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [trʊˈkiː.doː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t̪ruˈt͡ʃiː.d̪o]
Verb
trucīdō (present infinitive trucīdāre, perfect active trucīdāvī, supine trucīdātum); first conjugation
- to slaughter, massacre, cut to pieces, kill in a cruel way
- Synonyms: ēnecō, occīdō, interimō, cōnficiō, caedō, obtruncō, necō, percutiō, interficiō, perimō, sōpiō, peragō, dēiciō, tollō, iugulō, absūmō, cōnsūmō
- CE 13-14, Augustus, Res Gestae Divi Augusti
- Qui parentem meum trucidaverunt, eos in exilium expuli iudiciis legitimis ultus eorum facinus, et postea bellum inferentis rei publicae vici bis acie.
- Those who cruelly killed my parent, I drove them into exile by legal trials having avenged their deed, and afterwards, when they made war on the republic, I defeated them twice in battle.
- Qui parentem meum trucidaverunt, eos in exilium expuli iudiciis legitimis ultus eorum facinus, et postea bellum inferentis rei publicae vici bis acie.
- to demolish, destroy, ruin
Conjugation
Conjugation of trucīdō (first conjugation)
Related terms
Descendants
- French: trucider
- Italian: trucidare
- Piedmontese: trucidé/trücidé
- Portuguese: trucidar
- Spanish: trucidar
References
- “trucido”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “trucido”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- trucido in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Portuguese
Verb
trucido
- first-person singular present indicative of trucidar
Spanish
Pronunciation
- IPA(key): /tɾuˈθido/ [t̪ɾuˈθi.ð̞o] (Spain)
- IPA(key): /tɾuˈsido/ [t̪ɾuˈsi.ð̞o] (Latin America, Philippines)
- Rhymes: -ido
- Syllabification: tru‧ci‧do
Verb
trucido
- first-person singular present indicative of trucidar