ข้า

• ฃ้า (kâa) — archaic, obsolete or dated

From Proto-Tai *kraːꟲ (“slave”). Cognate with Ahom 𑜁𑜠 (kha), Lao ຂ້າ (khā), Lü ᦃᦱᧉ (ẋaa²), Shan ၶႃႈ (khāa), Tai Nüa ᥑᥣᥲ (xàa).

ข้า • (kâa)

1. (archaic) citizen.
2. attendant; retainer; servant.
3. slave.

ข้า • (kâa)

1. (archaic, now chiefly humorous) a first person pronoun, used when addressing a person of equal or lower status.
   • ธนัชชา ศักดิ์สยามกุล, สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด:

     ทาสในกระจกวิเศษ จงมาจากสุดแดนดิน เรียกเจ้าจากลมและรัตติกาล จงพูด

     tâat nai grà-jòk wí-sèet · jong maa jàak sùt dɛɛn-din · kâa rîiak jâao jàak lom lɛ́ rát-dtì-gaan · jong pûut

     Slave in the magic mirror, come from the farthest space, through wind and darkness I summon thee. Speak!

   • 2001, สุธี แสงเสรีชน, ทายาทอสูร:

     เลือกเจ้าไว้ เจ้าคือทายาทคนต่อไป

     kâa lʉ̂ʉak jâao wái · jâao kʉʉ taa-yâat kon dtɔ̀ɔ bpai

     I have chosen thee. Thou art the next successor of mine.

• Often used with the second person pronoun เจ้า (jâo) or เอ็ง (eng).